Dit was het dan (bijna) voor au pair Linda

Ik was eergisteren al een heel eind gekomen met het typen van mijn blog, alleen nu komt mijn laptop niet verder dan het opstartscherm. Daarna krijg ik zwart beeld en ik heb geen flauw idee waar het aan kan liggen. Nu ga ik dus maar opnieuw beginnen met het schrijven van mijn blog op mijn iPad. Niet ideaal.

Het is inmiddels alweer twee maanden geleden sinds mijn laatste blog. De tijd is voorbij gevlogen. Er zijn al bijna zes maanden om. Aanstaande zaterdag vertrek ik bij de familie en dan kan het rondreizen gaan beginnen. Hier kijk ik toch wel heel erg naar uit. De afgelopen tijd zijn binnen het gezin wat dingen (negatief) veranderd ten opzichte van het begin, maar dat wil niet zeggen dat ik het niet naar mijn zin heb gehad. Mijn doorsnee werkweek is hetzelfde als voor de zomervakantie en daarbij heb ik genoeg leuke dingen gedaan.

Allereerst het Coromandel & Hahei weekend van Dream Au Pair. Het eerste waar ik me over verbaasde toen ik de bus instapte, was het aantal Nederlanders dat aanwezig was. Weliswaar bijna alle au pairs waren Duits, maar van de stagiaires was het merendeel Nederlands. Heerlijk om weer Nederlands te praten, aangezien er in Pauanui bijna geen mogelijkheden voor zijn. Op de eerste dag hebben we de wandeling naar Cathedral Cove gemaakt en hebben we Hot Water Beach en 's avonds een pub bezocht in Whitianga, waar we ook overnacht hebben. De volgende dag vroeg op om nog een bezoek te brengen aan Cathedral Cove. Dit keer deden we niet de wandeling, maar stapten we op het strand van Hahei in onze kayaks. Eenmaal teruggekeerd nog wat tijd doorgebracht op het strand en toen was het alweer tijd om te gaan. Een leuk weekend gehad, ondanks dat het af en toe een beetje ongeorganiseerd over kwam.

Het weekend daarop, carnavalsweekend, kwam Elsemiek naar mij toe. Het plan was dat ik haar vrijdagavond ging ophalen in Hamilton en op zondag weer terug zou brengen. Maar het ging helaas niet helemaal zoals gepland. Het hele drama begon toen ik onderweg naar Hamilton vertraging opliep omdat ik werd aangehouden door de politie. Hoppaaa een boete van $80 in the pocket voor te hard rijden.
Eenmaal bij Elsemiek aangekomen, hebben we haar spullen in de auto gelegd en zijn we vrijwel meteen weer vertrokken. Even flink bijkletsen en tegelijkertijd op zoek naar een plaats waar we wat konden eten.... totdat de auto er halverwege plots mee stopte. Godzijdank reden we net bruggetje af een dorp binnen. Uiteindelijk kwamen we, met een vreselijke stank in de auto, tot stilstand op de parkeerplaats van de Mac Donalds. Het was al 21.30 uur, dus voordat we gingen kijken of we de auto weer aan de praat konden krijgen, hebben we noodgedwongen maar bij de Mac Donalds gegeten. Daarna, hopend dat de auto gewoon weer zou werken, zijn we naar buiten gegaan. Helaas. Gelukkig schoot een geweldige familie ons te hulp na een paar van onze wanhopige pogingen om de motorkap open te krijgen.
Wat bleek: de dop van de radiator was er onderweg af gesprongen en blijkbaar staat er dan geen druk meer op de motor. Of zoiets. Met deze familie gingen we op weg om een nieuwe passende dop te kopen bij een tankstation. Het was even spannend, maar de familie dacht dat we met de laatste dop die we probeerden wel thuis moesten kunnen komen. Met toch nog de nodige twijfels zijn we naar huis vertrokken. Onderweg nog een paar keer gestopt om de motor af te laten koelen en het water aan te vullen en toen waren we veilig thuis! Wat een opluchting. Ik wil niet weten wat we zonder die familie of met een kapotte auto gedaan zouden hebben.
Na wat wijntjes, de vreselijkste carnavalsmuziek en een goede polonaise zijn we gaan slapen.
De volgende ochtend de auto naar de garage gebracht. Omdat we de auto niet konden gebruiken, moesten we onze tijd in Pauanui door zien te komen. We hebben heerlijk op het strand gelegen en een terrasje gepikt.
Op zondag zijn we Mount Pauanui op geweest en na de lunch zijn we met de andere auto, na een kort bezoekje aan de waterval, naar Hamilton gereden.
Dit was het einde van de auto die ik tot dan toe bijna altijd gebruikte, het zou duurder zijn om de auto te laten maken dan de auto waard was.

Met het kapot gaan van de auto leken ook mijn plannen voor het volgende weekend in gevaar te komen. Maar gelukkig had de familie geregeld dat ik de andere auto mee kon nemen. Hartstikke fijn, maar ik werd toch wel onrustig van de gedachte dat ik de auto mee moest nemen, waar de sleutel vast zit in het contact. Ik kan de auto niet sluiten en elke vreemde kan er zo mee weg rijden. Telkens als we de auto weer op gingen zoeken, was ik blij dat hij er nog stond.
Ik heb dat weekend deelgenomen aan het surfweekend in Raglan. Op zaterdag kregen we eerst een theorieles en daarna konden we een kleine twee uur het water in om de theorie in de praktijk te gaan brengen. Echt geweldig om te leren surfen, hoewel ik er nog niet aan uit ben welke voet ik voor wil hebben. Met snowboarden heb ik altijd linkervoet voor, maar nu was het elke keer verschillend met misschien zelfs een kleine meerderheid van de keren dat ik opstond met mijn rechtervoet voor.
's Avonds nog een geweldig feest gehad in een soort van schuur en op zondag hebben we eerst een wandeling van ruim een uur gemaakt, toen gingen we naar een waterval en daarna zouden we nog naar de Hamilton Gardens gaan. Echter, uiteindelijk maar met de helft van de groep gegaan, omdat één van de bussen kapot was gegaan bij de waterval. Dit keer was ik niet degene met die pech, gheghe. Drama, drama, want niemand had bereik daar. Ik had wel medelijden met alle mensen die daar uren hebben gewacht totdat de vervangende bus zou komen.
Na een kort bezoekje aan de Hamilton Gardens ben ik weer naar huis gereden en was ik blij dat zowel de auto als ik weer veilig thuis was.

De weekenden daarna waren vrij rustig en saai. Ik kon geen gebruik maken van de auto, dus ik moest in het dorp blijven. En toen werd ik eens goed verrast. Ethan's verjaardagsfeestje was volop aan de gang. We waren op het strand bij de barbecues om de kinderen te voorzien van de nodige worstjes. Ik was gauw een keer op en neer gereden naar huis om een paar luiers te halen. Ik was net terug bij de tafel en toen kwam Julia in eens achter het toiletgebouw vandaan. Nou, ik schrok me kapot. Mij was verteld dat ze niet terug zou komen om die tien dagen op te passen, mede door haarzelf. Ze zou werk hebben in Nelson tot 20 april. Wie ben ik om daar dan aan te twijfelen?! De verrassing was geslaagd en we hebben leuke dagen gehad. Het was weer een beetje zoals in de zomer, samen rondhangen met de kinderen en 's avonds een wijntje drinken. Die tien dagen waren zo om en ze is nu alweer ruim een week weg.

Zoals al eerder gezegd zal ik nog een week werken. De vakantie is begonnen dus ik zal de laatste week lange dagen maken. Het is ook ontzettend druk in het dorp, het stroomde weer helemaal vol zaterdag. Afgelopen vrijdag hadden we aardig wat regen, wat er tot leidde dat de rivier overstroomde. Al het water blokkeerde de ene weg om het dorp in te komen, waardoor alle mensen die besloten hadden op vrijdag naar Pauanui te komen, of uren hebben staan wachten totdat de weg weer open was, of weer terug naar huis zijn gereden.
In het begin zag het er ook naar uit dat de kinderen uit Pauanui die in Hikuai op school zitten, daar ook zouden moeten slapen. Maar uiteindelijk waren sommige kinderen toch naar huis gebracht, waaronder Ethan. Hij kwam rond 21.00 uur terug van school.

Komende zaterdag is het dan zover. Dan moet ik afscheid gaan nemen van de mensen bij wie ik een half jaar in huis heb gewoond. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan. Het zal echter nog niet de laatste keer zijn dat ik ze zal zien, want ik ga wat spullen hier laten, die ik niet mee wil nemen met reizen. Die zal ik, voordat ik naar Nederland vlieg, ophalen.
Wanneer ik terug naar Nederland kom, staat nog niet vast. Ik heb deze week te horen gekregen dat ik door de selectie van de Hotel Management School Maastricht ben gekomen (yeaaah), alleen ben ik in de februari instroom geplaatst. Ik heb dus nog een extra half jaar, waarvoor ik een invulling moet gaan bedenken. Ik wacht even af hoe het rondreizen bevalt en dan besluit ik wanneer ik naar huis toe kom.

Maar nu eerst van mijn laatste week hier genieten en beginnen met het plannen van de eerste weken van het rondreizen. Ik hoop dat jullie nu weer een beetje op de hoogte zijn van alles wat hier gaande is geweest. In mijn volgende blog zal ik aan het reizen zijn, wieehoeew.

Groetjes aan Nederland.

Linda

Summer!!

Het heeft toch iets langer geduurd dan gehoopt, maar er zit al vooruitgang in. Dus bij deze! Helaas krijg ik het op het moment niet voor elkaar om de foto's in het verslag te plaatsen. Ik zal het binnenkort nog een keer proberen..

Christmas
De zomervakantie werd hier ingeluid met Kerst. Kerst in de zomer blijft vreemd. In plaats van skiënd en snowboardend kon ik deze kerst zwemmend meemaken. Op Eerste Kerstdag begonnen we met het uitpakken van de overvloed aan cadeautjes, gevolgd door het ontbijt. Hier in de familie is het traditie om op Eerste Kerstdag te ontbijten met ijs en aardbeien. Een rare traditie als je het mij vraagt. Maar goed, Julia’s gastfamilie gaf een klein feestje waar we na de lunch naar toe zijn gegaan. Een gezellige middag en avond gehad, die ik heb afgesloten door de kiwi’s eens te verrassen met mijn Nederlandse poker skills.

Boxing Day
Vanaf het begin van de zomervakantie begon het langzaamaan al drukker te worden in het dorp, maar op Boxing Day stroomde het vol met mensen. Je kunt je het verschil niet voorstellen, totdat je het meegemaakt hebt. Overal mensen, geen leegstaande huizen, auto’s overal geparkeerd: echt druk! Blijkbaar vieren veel mensen kerst thuis en gaan dan van hun vakantie genieten. En dat is te merken.

New Year’s Eve
Julia en ik hadden besloten om Nieuwjaar samen te gaan vieren. Om te beginnen zijn we met zijn tweeën naar de Lime Room gegaan. We hadden verwacht dat het druk zou worden, maar dat viel vies tegen. Na een klein misverstandje zijn we later beland bij Billy Point. Vanaf hier konden we om 00.00 uur de vuurwerkshow gaan bewonderen, die tussen Pauanui en Tairua plaats zou vinden. Hier kwamen we enkele van onze vrienden tegen. Na nog een tijdje door het dorp gedanst te hebben, zijn we maar gaan slapen. In zijn geheel hadden wij ons wel wat meer voorgesteld van de jaarwisseling, maar we hebben ons goed vermaakt. Daarbij was mijn alcoholvrije 2013 voorbij. Dus de eerste drankjes weer genuttigd. Of ik er goed aan heb gedaan om weer te beginnen met drinken en of ik het ga doorzetten weet ik nog niet. Ik twijfel er nog over…

Seven Weeks of Holiday
Omdat het de afgelopen tijd zoveel drukker was geworden, betekende dat voor mij ook flink wat meer werk. Maar uiteindelijk heb ik de kinderen goed kunnen vermaken. Ten eerste zijn de opa en oma de hele zomervakantie hier geweest en is Nat’s zus met haar man en kinderen vanuit Duitsland gekomen voor een 4-weekse vakantie. Daarnaast werden er in het dorp genoeg activiteiten georganiseerd voor de kinderen, hebben we zelf genoeg ondernomen (strand/waterval) om de kinderen bezig te houden en zijn er verschillende verjaardagsfeestjes geweest. Een klein overzichtje van de activiteiten:

- Family Sports Day: van eiergooien tot renwedstrijdjes, we hebben het allemaal gedaan.

- Fun Mud Run: echt super leuk. Ik heb met Ethan en Shelby flink door de modder gerend en gerold.

- Sand Sculpture Competition: we zijn alleen maar wezen kijken, en dat is maar goed ook als ik sommige resultaten zag. Dat hadden Julia en ik nooit kunnen maken met een 3-, 6- en 7-jarige. Onmogelijk.

- Miss Pauanui: er was ook een Mister Pauanui wedstrijd, waar Ethan aan mee heeft gedaan. Austin was ziek en heeft die dag minstens tien keer overgegeven. Heerlijk. Maar het was te verwachten dat hij ziek zou worden, Ethan was namelijk al ziek geweest een paar dagen eerder. En raad eens wie er een paar dagen na Austin de klos was… Juist ja.

- Pauanui Market Day: ontzettend veel kraampjes in het park. De kinderen de hele tijd in de springkussens geweest, waardoor Julia en ik wat tijd hadden om de kraampjes te bekijken.

- Ice Cream Eating Competition: doodsaai als je het mij vraagt. Alleen Ethan deed mee. We moesten veel te lang wachten voordat hij met zijn handen op zijn rug zijn ijs moest proberen te eten. En dan nog laatste worden ook..

- Family Fun Festival: eigenlijk een kleinere versie van de Pauanui Market Day. Wat minder kraampjes, maar de dag zag er hetzelfde uit. De kinderen in de springkussens en Julia en ik wat hebben wat rondgekeken.

It’s Not Only Work
Natuurlijk heb ik ook vrije tijd hier. Menig avond gespendeerd met een wijntje op het strand, in de Lime Room, in de personeelsruimte van Puka Park of bij vrienden thuis. Ook op vrije dagen heb ik me goed vermaakt.

Zo ben ik bijvoorbeeld met Sander en JC (Puka Park) naar Cathedral Cove geweest en ben ik er twee dagen met Sarah (Au Pair van de oriëntatie) erop uit getrokken. Van alles hebben we in de twee dagen gedaan. Zo hebben we een tour bij de goudmijn in Waihi gedaan (geldverspilling) en zijn we de L&P bottle in Paeroa gaan bewonderen. Ook heb ik Sarah een rondleiding door Pauanui gegeven, hebben we geslapen bij haar familie in het vakantiehuisje in Cooks Beach en zijn we naar de Driving Creek Railway in Coromandel Town geweest. Om onze twee dagen samen af te sluiten hebben we Hot Water Beach en Cathedral Cove bezocht. Veel gezien en gedaan in deze twee dagen.

Verder heb ik nog twee zondagen met Joyce (een andere Nederlandse Au Pair) gespendeerd. De eerste zondag zijn we naar The Karangahake Gorge geweest. Dit is een wandelgebied tussen Paeroa en Waihi. Hier hebben we een heerlijke wandeling van ongeveer 2,5 uur gemaakt. De tweede zondag zijn we in Te Aroha geweest, hebben we een niets voorstellende geiser gezien en daarna zijn we naar een waterval gereden op 25km afstand van Te Aroha. Die was zeker wel de moeite waard!

Ook ben ik vorige week, op Julia’s laatste dag, samen met haar Mount Pauanui op geweest, omdat Julia daar nog niet geweest was. En toen was het de dag erna alweer tijd om afscheid van haar te nemen.. Nu heb ik wel al vaker afscheid van mensen moeten nemen hier, maar dit viel toch wel wat zwaarder. Vooral omdat we elkaar bijna elke dag zagen, was het niet omwille van de kinderen, dan partyden we wel samen. Zoveel plezier gehad. En ik moet toegeven, toen we in het begin aan elkaar werden voorgesteld als ‘beste vriendinnen voor de zomer’ had ik daar mijn twijfels over. Maar dat is niets minder dan waar geweest! We rocked this summer like a wagon wheel! Dus beiden wat traantjes gelaten bij ons afscheid, maar ik heb goede hoop dat we elkaar hier in Nieuw-Zeeland zullen weerzien.

Er staan ook nog wat leuke dingen op de planning voor de komende drie weken!
Zaterdag ga ik mee met het Coromandel & Hahei weekend georganiseerd door Dream Au Pair. Ook al heb ik al dit alles al meer dan één keer gezien, het kan nooit kwaad om met een ander gezelschap te gaan.

Verder is het nu zo goed als zeker dat Elsemiek het weekend daarna bij mij op bezoek komt. Acht jaar bij elkaar in de klas gezeten op de basisschool en dan treffen we elkaar aan de andere kant van de wereld.

Het daaropvolgende weekend ga ik waarschijnlijk weer mee met een tripje van Dream Au Pair. Dit keer het surfweekend in Raglan. Ik hoop dat ik het allemaal rond krijg. Voor mij is het af en toe wat lastiger om het geregeld te krijgen, omdat ik niet zoals de meeste au pairs in Auckland woon. En aangezien al het vervoer wordt geregeld vanuit Auckland….. We zullen zien. Ik zou graag daar voor de eerste keer op een surfboard staan.

Also Worth Telling
Verder nog wat dingen die ik even wil vermelden:

Ten eerste hebben mijn vriendinnen de vakantie geboekt voor komende zomer. Ik heb met pijn in mijn hart besloten om een jaartje over te slaan, omdat ik niet weet hoe het hier precies gaat lopen. Ik hoop vooral dat ik er geen spijt van ga krijgen. In elk geval aan mijn vriendinnen: veel plezier en ik kijk al uit naar de foto’s (al missen jullie wel je topfotografe dit jaar)!

Ik moet ook even zeggen dat het niet in Nederland ontzettend hard kan regen. Wij hebben eerder deze zomer een dag ook ontzettend veel regen gehad. De straten stonden blank en mensen gingen met hun kajakken door de straten.

Maarrrrr… daar had ik niet zo’n moeite mee. Ik had meer moeite met de haaien (12!!!) die hier op het strand gespot werden. Bah bah. Het strand is een hele dag gesloten geweest. Het idee alleen al om dan de zee in te gaan. Gelukkig schijnt alles weer veilig te zijn.

Verder ben ik, nadat de hele familie weer vertrokken was naar huis en de kinderen weer naar school waren, verhuisd naar de sleepout. In plaats van mijn kamertje heb ik nu een huisje. En ik moet zeggen dat het me goed bevalt om wat meer ruimte voor mezelf te hebben. Hier hou ik het de komende maanden zeker nog wel vol.

Ook heb ik me eindelijk aangemeld voor een studie. Ja ja, ook ik ben er aan uit wat ik wil gaan studeren. Ik heb me in januari aangemeld voor de Hotel Management School Maastricht. Nu zit daar een hele selectie aan verbonden. Deze bestaat uit twee rondes, waarvan ik de eerste ronde vorige week heb gehad. Helaas nog niet gehoord of ik door ben naar de volgende ronde. Ik hoop zo dat ik word aangenomen, want anders ben ik weer terug bij af. We zullen het meemaken.

Vervolgens wil ik even de topprestatie van mijn voetbalteam vermelden: NWC dames 1 heeft met 5-3 van Someren dames 3 gewonnen! Ik was er graag bij geweest en ik ben super trots op jullie!! Woehoeeew.

En als we het dan toch over topsport hebben: ik ben hier goed de Olympische Spelen aan het volgen. Leuk om te zien hoe goed we het doen!

Als laatste wil ik iedereen een fijne carnaval wensen. Dat ga ik toch wel missen. Oja Floor en Ankie, nemen jullie mijn taak op je?

Groetjes, kusjes, knuffels vanuit hier!

Linda

Totdat de drukte begon.

Om te beginnen voor iedereen nog de beste wensen voor het nieuwe jaar! Alweer (te) lang geleden dat ik een blog heb geschreven. In deze blog zal ik over mijn weken tot het begin van de zomervakantie vertellen. Deze weken heb ik nog goed bijgehouden wat ik gedaan heb elke dag. Vanaf het begin van de zomervakantie is dat wat minder geworden, dus mijn volgende blog, die ik hopelijk snel ga schrijven, zal iets anders zijn, aangezien ik er even goed over moet gaan nadenken wat ik ook alweer allemaal heb gedaan.

Eind week 48
Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, is Ethan op vrijdag weer naar school geweest.
Op zaterdag zou ik eigenlijk alleen op Austin moeten passen, omdat Ethan en Shelby (zijn beste vriend) door Anika werden meegenomen naar een soort kerstmarkt. Echter, Anika besloot ’s ochtends ook Austin mee te nemen, dus had ik de rest van de dag vrij. No problemo. Wel die avond nog moeten oppassen, weliswaar slapend, aangezien Eugene pas om 23.00 uur vertrok, maar toch.

Week 49
En toen was het alweer december! Op maandag ben ik naar Whangamata gereden en ’s avonds ben ik naar het strand geweest voor de barbecue voor Su’s verjaardag, wat erg leuk was!
Dinsdag t/m zaterdag heb ik gewerkt. Op donderdag hield dit in dat ik mee ging met het uitje van pre-school. We zijn naar Te Aroha geweest, waar een of andere kerstshow voor jonge kinderen was georganiseerd door een paar te blije elfen. Zoooo jammer dat vanwege de regen het middagprogramma was afgelast, waardoor we op tijd thuis waren.
Vrijdagavond zijn we pizza gaan eten aan het strand en zaterdagavond zijn we naar Neil geweest. Hij heeft een klein, erg primitief huisje midden in de bergen/heuvels. Hier hebben we gebarbecued en een groot bonfire gemaakt. Natuurlijk weer helemaal lek geprikt door die vreselijke muggen, maar dat terzijde.

Week 50
Vorige week ben ik op zondag een stuk gaan rijden. Ik was vrij en ik had geen plannen, dus ik dacht ik rij gewoon ergens heen. Eerst richting Whangamata, waar ik op het strand mijn lunch heb gegeten. Toen besloten dat ik door wilde rijden naar Waihi. Maar ik was nog geen twee minuten aan het rijden en toen begon het drama. Er reed een politieauto achter mij. Natuurlijk had ik, ondanks de flikkerende lichten, niet in de gaten dat ze wilde dat ik zou stoppen. Hup sirene aan. Toen toch maar gestopt in een of ander zijstraatje. Aaaaah… Blaastest gedaan, rijbewijs laten zien. Die vrouw zei maar niks, dus ik maar gevraagd of ik iets fout had gedaan. Dit was gelukkig niet het geval! Een hele opluchting. Wat was uiteindelijk het geval: de auto had twee weken eerder gekeurd moeten zijn. Een boete gekregen van 200 dollar, maar als de auto binnen een maand gekeurd zou zijn, hoefden we de boete niet te betalen. Zo gezegd, zo gedaan. Uiteindelijk doorgereden naar Waihi om te kijken of er daar wat te beleven viel. Daar erachter gekomen dat er een goudmijn was. Deze ben ik dan ook gaan bekijken. Na een wandeling van meer dan een uur had ik (bijna) alle hoeken en gaten van de mijn gezien en ben ik weer naar huis gereden.

Omdat Nat maandag een golftoernooi had, heb ik deze dag gewerkt in plaats van op dinsdag.
Na wat research was ik erachter gekomen dat er een 25-meter bad is in Whangamata, dus op mijn vrije dag daar heen gereden om weer eens wat meters te maken. Ik wil namelijk wel mijn Punderman-vrienden bij kunnen houden als ik terug kom. Maar ondanks het feit dat het me erg goed bevallen is, wordt het lastig om vaker te gaan vanwege de belachelijke openingstijden.
Eenmaal terug in het nog altijd rustige Pauanui heb ik het laatste deel van de middag met JC en Sabrina doorgebracht op het strand.
En toen van woensdag t/m zaterdag gewerkt. Op woensdag ook de grote boodschappen gedaan en op donderdag toen Ethan en Austin op (pre-)school waren met Claire naar de waterval geweest. Aan het einde van de middag samen met Dave de jongens en Wednesday meegenomen naar Pleasant Point, daar zouden we vrienden van Dave uit Auckland ontmoeten. Zij hadden hun jetski meegenomen en zouden gaan wakeboarden en waterskiën. Voor het eerst in mijn leven gewaterskied en ik moet zeggen dat het veel makkelijker was dan ik gedacht had. Natuurtalentje denk ik.
Op vrijdag kwamen Nat’s ouders weer om hier hun weekend door te brengen. Op zaterdag hebben de kids mee een boomhut ergens in het dorp laten zien en zijn we naar de waterval geweest. Daarbij moest ik ’s avonds ook nog oppassen. (De gebroeders samen in de boomhut.)

Week 51
Zondag zou zoals gewoonlijk mijn vrije dag zijn. Austin hield zijn verjaardagsfeestje, dus ik had besloten om thuis te blijven. Maar echt een vrije dag kon ik het niet noemen. Ik werd even na 07.00 uur wakker gemaakt door Nat. Of ik de kids kon opvangen zodra ze wakker zouden worden en of ik ze weg kon houden van hun slaapkamer, zodat zij naar de winkel kon. Eugene, onze flapdrol, was afgelopen nacht in een dronken bui van z’n fiets gevallen en had zijn sleutelbeen gebroken. Met een beetje hulp van de opa en oma en van mij is alles goed verlopen. Deze dag werd ik ook voorgesteld aan ‘mijn beste vriendin voor deze zomer’. Julia, de Duitse au pair van Shelby. Zij blijft, als het allemaal goed gaat, tot halverwege februari. En ik kan het goed vinden met ‘mijn beste vriendin voor deze zomer’. Ideaal.
Maandag ook maar gewerkt vanwege dokters- en ziekenhuisbezoeken van Eugene. De opa en oma zijn weer terug gegaan naar Tauranga voor een week.
En toen dinsdag en woensdag tussen het werken door een poging gedaan om geschikte kerstcadeautjes te vinden voor de familie. In elk geval voor de kinderen alvast geslaagd. Op woensdagavond vierde JC zijn verjaardag, hoppa naar het strand voor een barbecue. Het was veel te gezellig en ook veel te laat thuis!
Vanaf deze donderdag had Austin zomervakantie. Dat betekent voor mij hele dagen werken. Al voelde ik me af en toe een beetje nutteloos, aangezien Eugene niet kon werken en ook de hele dag thuis was. Maarja wie moest anders de luiers verschonen. Ik kan je vertellen, het is een hele opgave met een arm en twee voeten, dat heb ik wel gezien!
Vrijdag was Ethan’s laatste schooldag. Om twaalf uur hebben Austin, Eugene en ik hem opgehaald op school en zijn we naar Whangamata gereden voor de boodschappen en wat kerstinkopen. ’s Avonds was het Late Christmas Shopping in Pauanui (voor zover er winkels zijn). Daar ben ik met Eugene en de kids heen geweest. Alle kinderen waren in de speeltuin en de Kerstman kwam langs. Ik heb daar met Claire en Julia heerlijk in het zonnetje gezeten en daarna heb ik nog met Julia, Jamie en Kelly op het terras gezeten. Toen Eugene en de kinderen thuis afgezet, zodat ik daarna met Julia weer terug kon gaan naar Jamie en Kelly. Julia en ik komen weer terug, zijn zij weg.. Nou lekker was dat. Toen hebben we maar even met z’n tweeën in de bar gezeten. Hier wat locals van onze leeftijd ontmoet (miracle) en uiteindelijk bij een van deze locals thuis beland. Al met al een geslaagd avondje.

Nog even wat foto's:
Planeten maken met Ethan:

Een van mijn avonden op het strand:

Austin in de schommel:

Ethan vangt vissen:

En toen begon alle drukte en ellende (oké weinig ellende, maar druk werd het wel).

Waterval, zumba, party en een ziek kind

En we zijn weer een week verder.
Afgelopen vrijdag en zaterdag heb ik gewerkt. Op zaterdag hield dit in:
- minigolf spelen met kinderen die een kikker interessanter vinden
- boodschappen doen met Eugene en Austin, wat best vermakelijk was aangezien Austin tegen elke voorbijganger hiiii roept of een andere vraag stelt zoals "what are you doing?".
Zondag en maandag had ik vrij. Afgelopen zondag ben ik 's ochtends naar de waterval gefietst en heb ik daar gezwommen.

's Middags ben ik met Austin een uurtje naar het strand geweest en heb ik samen met hem dinosaurussen van zand gemaakt (die overigens niet op dinosaurussen leken..).

Maandagochtend ben ik samen met Lucie (een au pair uir Tsjechië) naar een zumbales geweest. Hier heb ik niet alleen een bendeoma's uit Pauanui ontmoet, maar ookSu, eenmeisje uit Chili. Zij werkt bij the Lakes (golfbaan) en nodigde me na de zumbales uit om haar verjaardig te komen vieren die avond. Nadat ik 's middags wat wasjes gedraaid had, ging ik om half 8 op weg naar Su. Hier heb ik eindelijk wat meer jongere mensen uit verschillende landenontmoet. De meesten die op haar feestje waren, werken bij het hotel in het dorp. Ik heb echteen ontzettend leuke avond gehad, afgezien van het feit dat het begon te regenen toen ik naar huis fietste en het feit dat ik er niet bij stil had gestaan datik geen licht opmijn fiets haden dat ze hier geen lantaarnpalen of enige andere vorm van straatverlichting hebben. Ik kan jullie vertellen, dat was geen pretje. Maar uiteindelijk met behulp van het schijnsel van mijn telefoon toch in mijn bedje beland (dit is trouwens mijn kamertje hier). Eenmaal thuis maar vlug gaan slapen.

Dinsdag t/m vandaag veel gewerkt. Ethan is vandaag voor dederde achtereenvolgende dag ziek thuis, dus ik heb wat langere dagen gemaakt dan normaal.Maar gelukkig gaat hij morgen gewoon weer naar school toe!
Gisteravond ben ik weer naar zumba geweest, vanmorgen heb ik mijn reeks skypegesprekken met thuis doorbroken door met Ankie te skypenen vanmiddag heb ik voor het eerst auto gereden hier. Dat ging eigenlijk hartstikke goed. Alleen nog even wennen met richting aangeven.

Om af te sluiten nog een paar foto's van voorgaande weken.
Van het uitzicht vanaf Mount Pauanui envan Flat Rock.

Linda

Twee weken bij het gezin!

Ik ben vandaag alweer twee weken bij mijn gastgezin. Nadat we zaterdag 2 november om 12.00 uur waren vertrokken richting Brussel, kwam ik dinsdag 5 november om 01.30 uur (na bijna 50 uur!!!) eindelijk aan in het hotel waar de volgende twee dagen de oriëntatie plaats zou gaan vinden. Op donderdag 7 november werd ik na de oriëntatie door mijn gastgezin opgehaald om naar mijn thuis voor het komende half jaar te gaan!

Het gezin bestaat uit vader Eugene, moeder Natalie, hun twee kinderen Ethan (7) en Austin (2) en hun kat en twee schildpadden. Ze leven in Pauanui, een dorpje waar maar 800 mensen permanent leven. Echter, er zijn ontzettend veel vakantiewoningen, waardoor er in de zomer ongeveer 15.000 mensen hun vakantie hier doorbrengen. Dit is de reden dat het in de zomerperiode zo druk is voor mijn gastgezin. Zij zijn namelijk eigenaar van de golfshop in het dorp. Natalie staat elke dag in de winkel, terwijl Eugene het terrein onderhoudt.

In de weken tot de zomervakantie, die eind december begint, heb ik zondag en maandag vrij en werk ik dinsdag t/m zaterdag.
Dinsdag t/m vrijdag werk ik van 07.00 uur tot 09.00 of 09.30 uur. In die tijd maak ik de lunchtrommels van de kinderen klaar, pak hun tassen in, maak ik de bedden op, ruim al het speelgoed op, doe ik de afwas en loop ik met Ethan naar de bushalte en breng ik Austin te voet of op de fiets naar preschool. Daarna heb ik vrij tot ik Austin moet ophalen. Deze tijd verschilt bijna elke dag. Op dinsdag en woensdag om 15.00 uur, op donderdag 13.30 uur en op vrijdag om 13.00 uur. Nadat ik Austin opgehaald heb, werk ik elke dag tot 17.00 uur. In die tijd heb ik of alleen Austin of beide kinderen (Ethan wordt door Eugene bij de bushalte opgehaald) en hoef ik ze alleen maar in de gaten te houden.
Op zaterdag is het elke week anders. Dan vertellen ze me vrijdagavond bij het vuur, dat hier bijna elke avond gemaakt wordt, wat precies de planning is voor de volgende dag.

De eerste week heb ik vooral nog met de ouders meegelopen om te zien hoe het er dagelijks aan toe gaat. Ze hebben mij de omgeving laten zien, Natalie en ik zijn naar Thames geweest om wat dingen te regelen en te shoppen, ik heb al veel vrienden en familie ontmoet, ik ben bijna dagelijks naar het strand (twee minuten lopen) geweest, ben naar de top van de Mount Pauanui gelopen, ben ik één keer vergeten om zonnebrand op te doen en ben ik meteen verbrand, en heb ik ontdekt dat de meeste kinderen hier op blote voeten naar school gaan…

Afgelopen weekend waren de ouders van Natalie hier een weekend. Zij hebben namelijk een vakantiewoning naast hun huis en zullen ook in de zomervakantie hier verblijven. Ik ben afgelopen zondag met Patricia (moeder van Natalie) naar Whangamata geweest. Maandag had ik met Claire (Franse au pair) afgesproken en dinsdag t/m vandaag heb ik gewerkt.

Ik heb het tot nu toe heel erg naar mijn zin hier en ik durf alleen maar te hopen dat het zo blijft! Ik denk dat ik een hele leuke zomer tegemoet ga.

Tot slot wil ik iedereen bedanken voor alle berichtjes die ik ontvangen heb via whatsapp of facebook. Hartstikke leuk om die allemaal te krijgen!

Linda

Het is bijna zover!

Het is alweer meer dan twee maanden geleden dat ik mijn eerste blog schreef. En dan komt nu eindelijk een vervolg! Ik zal verdergaan waar ik gebleven was: de voorbereidingsworkshop.

Tijdens deze workshop heb ik weinig nieuwe dingen gehoord. Vrijwel alles wat er werd verteld, stond al in de papieren die we van de organisatie hadden ontvangen. Wel was het leuk om meiden te ontmoeten die een vergelijkbaar avontuur aangaan. Na de workshop was het zaak dat ik een geschikte familie zou vinden.

Een maand na de workshop ontving ik eindelijk een mail van Travel Active dat er een familie geïnteresseerd was in mij. Diezelfde avond heb ik het gezin meteen een mail gestuurd. Na wat heen en weer gemaild te hebben, stond ons eerste Skype gesprek gepland op zondag 15 september om 09.00 uur Nederlandse tijd.

Die ochtend zat ik met mijn vragenlijstje en een beetje spanning klaar voor de televisie. Vlak voor 09.00 uur belde de familie mij. Ondanks de soms wat slechte verbinding en de nieuwsgierige kinderen die ook bij het gesprek aanwezig waren, was het een erg leuk gesprek. Ik had er een goed gevoel over. We spraken af dat het gezin mij de volgende week iets zou laten weten.

Echter, de familie liet helemaal niets meer van zich horen. Nadat er twee weken verstreken waren, heb ik besloten om zelf een bericht naar hen te sturen. Wonder boven wonder ontving ik snel een reactie. Of ik nog een keer wilde skypen, maar deze keer zonder kinderen. Natuurlijk wilde ik dit. Aan het eind van het gesprek hebben de moeder en ik elkaar virtueel de hand geschud, nadat we hadden besloten dat we met elkaar in zee wilden gaan.

EEN MATCH!! Ik heb onmiddellijk de organisatie op de hoogste gesteld. Nu konden de laatste dingen worden geregeld zoals het visum, het vliegticket en het afscheidsfeestje.
Mijn afscheidsfeestje zit er alweer op. Ik vind het ontzettend leuk dat mijn familie, vriendinnen, de zwemclub en mijn voetbalteam allemaal vertegenwoordigd waren! Ik heb een ontzettend leuke avond gehad.
Wat betreft het visum: het aanvragen van het visum duurde iets langer dan gehoopt, maar ook deze heb ik afgelopen maandag ontvangen.
Zoals het er nu uit ziet, vertrek ik zaterdag 2 november vanuit Brussel. Van Brussel naar Londen, van Londen naar Melbourne en uiteindelijk van Melbourne naar Auckland, waar ik op 5 november aan zal komen. Op 6 en 7 november heb ik dan mijn oriëntatie. Aansluitend word ik op 7 november opgehaald door mijn gezin.

Maar zover is het nog niet. Vrijdag heb ik mijn laatste werkdag en dan heb ik nog een week de tijd om alles op orde te brengen, mijn spullen in te pakken en afscheid te nemen van alles en iedereen hier in Nederland.

Als ik mijn volgende blog schrijf ben ik helemaal alleen aan de andere kant van de wereld!

Linda

Wat staat er te gebeuren?

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dit is de blog waar ik de komende tijd mijn verhalen en foto's bij zal gaan houden.

Voor degenen die het nog niet weten: aangezien ik niet weet wat ik wil studeren en omdat het mij een hele ervaring lijkt, is het mijn plan om (hopelijk vanaf oktober) voor ongeveer 8 maanden in Nieuw-Zeeland te gaan werken als au pair.

Het is tot nu toe eigenlijk allemaal in sneltreinvaart gegaan. Het begon allemaal op donderdag 11 juli, toen ik met mama naar een voorlichtingsmiddag van Travel Active ben geweest. Diezelfde middag heb ik me aangemeld voor het Au Pair Programma en toen we thuis kwamen, had ik het aanmeldingspakket al per mail ontvangen. Dat weekend ben ik druk in de weer geweest om dit pakket klaar te krijgen, voor zover dat toen mogelijk was. Paspoort en VOG aangevraagd, brief geschreven, foto album gemaakt, referenties een bezoekje gebracht en ga zo maar door.
Maandag 15 juli, de dag dat mijn vriendinnen en ik ook vertrokken naar Sunny Beach, heb ik het pakket naar Travel Active verzonden.
Toen we terugkwamen van weer een topvakantie, kon ik de laatste dingen gaan regelen om het pakket compleet te maken. Nog wat laatste bestanden digitaal aanleveren, op woensdag het interview waarin mijn kennis van de Engelse taal en mijn motivatie werden getest en tot slot het ophalen en het verzenden van de kopie van mijn paspoort op vrijdag. En toen was het afwachten of ik geaccepteerd zou worden voor het programma.

Erg lang hoefde ik niet te wachten. Afgelopen weekend stond ik bij Nirwana Tuinfeest toen ik een berichtje van mama ontving: Gefeliciteerd, je bent geaccepteerd!!! Bleek dus dat er een dikke envelop van Travel Active in de brievenbus zat. YESSSSS! Dat betekent dat mijn aanmeldingspakket naar de partnerorganisatie in Nieuw-Zeeland is verzonden. Zij gaan nu op zoek naar een goed gastgezin. Wanneer zij denken een goede ‘match’ gevonden te hebben, op basis van mijn pakket en dat van een gastgezin, sturen ze mijn file door naar het gastgezin. Wanneer de familie enthousiast is over mijn file en graag met mij in contact wil komen, zal ik het familieprofiel ontvangen. Aan mij dan de keus of we daadwerkelijk in contact gaan komen.

Ik heb geen idee hoe lang het gaat duren voordat ik een geschikte familie vind. Maar zodra ik een gezin gevonden heb, kan mijn vertrekdatum bepaald worden, en kunnen er nog dingen geregeld gaan worden zoals verzekeringen en een internationaal rijbewijs.

Het enige wat ik nu kan doen is afwachten. Wel staat volgende week woensdag (14 augustus) de voorbereidingsworkshop op de planning, waar aandacht wordt besteed aan de verwachtingen van toekomstige au pairs, de meest voorkomende situaties, eventuele discussies die kunnen ontstaan en hoe je het beste met je gastkinderen om kunt gaan.

Zodra er nieuws is, zal ik een nieuw verhaal plaatsen. Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Linda